กุ้งก้ามกรามไม่มีปัญหานี้เนื่องจากมีเอ็นไซม์ที่เรียกว่าเทโลเมอเรสที่ไม่มีวันสิ้นสุดซึ่งทำงานเพื่อให้เทโลเมียร์สร้างใหม่ พวกมันผลิตเอนไซม์นี้จำนวนมากในทุกเซลล์ตลอดชีวิตผู้ใหญ่ ทำให้พวกมันสามารถรักษา DNA ที่ยังอ่อนเยาว์ไว้ได้ตลอดไป แมงกะพรุน  เทโลเมอเรสไม่ได้มีเฉพาะในกุ้งก้ามกรามเท่านั้น มีอยู่ในสัตว์อื่นๆ ส่วนใหญ่ รวมทั้งมนุษย์ แต่หลังจากผ่านระยะชีวิตของตัวอ่อนไปแล้ว ระดับของเทโลเมอเรสในเซลล์อื่นๆ ส่วนใหญ่จะลดลงและไม่เพียงพอสำหรับการสร้างเทโลเมียร์ขึ้นมาใหม่อย่างต่อเนื่องโชคไม่ดีสำหรับล็อบสเตอร์ แต่มีบางอย่างที่จับได้ พวกมันโตเกินกว่าเปลือกของมันเอง กุ้งก้ามกรามมีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ แต่กระดองของพวกมันไม่สามารถเปลี่ยนขนาดได้ ซึ่งหมายถึงการทิ้งเปลือกที่เล็กเกินไปและขยายโครงกระดูกภายนอกใหม่ไปตลอดชีวิต ซึ่งต้องใช้พลังงานพอสมควร ในที่สุด ปริมาณพลังงานที่ต้องใช้ในการลอกเปลือกและเพาะเปลือกใหม่ก็มากเกินไป กุ้งก้ามกรามยอมจำนนต่อความอ่อนเพลีย โรค การปล้นสะดม หรือเปลือกพัง